قوله تعالى: حافظوا على الصلوات بر استاد کنید، و گوشوان باشید بر هنگام نمازها همه، و الصلاة الْوسْطى و خاصه بر نماز میانین، و قوموا لله قانتین و خداى را بپاى ایستید، بفرمانبردارى و پرستگارى. فإنْ خفْتمْ اگر ترسید از دشمن، فرجالا أوْ رکْبانا پیاده نماز میکنید، یا سوار در روش و در جنگ، فإذا أمنْتمْ و آن گه که ایمن شوید، فاذْکروا الله نماز کنید خداى را، کما علمکمْ هم چنان که در شما آموخت ما لمْ تکونوا تعْلمون آنچه ندانستید.
و الذین یتوفوْن منْکمْ و ایشان که بمیرند از شما و یذرون أزْواجا و زنان گذارند، وصیة لأزْواجهمْ وصیت کرد الله زنان ایشان را، متاعا إلى الْحوْل داشت ایشان را تا سر یک سال غیْر إخْراج که ایشان را هیچ از آن عدت و از آن جاى عدت بیرون نیارند، فإنْ خرجْن چون سر سال باشد، که بیرون آیند فلا جناح علیْکمْ بر شما تنگىء نیست که اولیاء ایشانید فی ما فعلْن فی أنْفسهن در آنچه ایشان کنند در تن خویش، منْ معْروف از زناشویى با هم سر خویش و الله عزیز حکیم و خداى تواناى بى همتاى داناست.
و للْمطلقات و زنان دست باز داشته راست متاع متعتى جز از کاوین خوش منشى ایشان را بالْمعْروف چیزى بچم به انصاف نه نفیس که رنج آید از آن بر مرد، نه خسیس که ننگ آید زن را از آن، حقا على الْمتقین سزاست که خداى نهاد بر پرهیزگاران.
کذلک چنین هن یبین الله لکمْ آیاته الله پیدا میکند شما را سخنان خویش، لعلکمْ تعْقلون تا مگر دریابید.
أ لمْ تر إلى الذین خرجوا منْ دیارهمْ ندانستهاید قصه ایشان که از سراهاى خود بیرون رفتند و همْ ألوف و ایشان هزاران بودند فراوان حذر الْموْت بپرهیز از طاعون، فقال لهم الله موتوا الله ایشان را گفت که بر جاى بمیرید ثم أحْیاهمْ پس ایشان را زنده کرد إن الله لذو فضْل على الناس الله با نیکوکارى و با نواخت است مردمان را و لکن أکْثر الناس لا یشْکرون (۲۴۲) لکن بیشتر مردم آزادى وى نمیکنند و چون سپاس داران وى را نمىپرستند.
و قاتلوا فی سبیل الله کشتن کنید با دشمنان خداى از بهر خداى. در آشکارا کردن راه بخدا و اعْلموا أن الله سمیع علیم و بدانید که خداى شنواست و دانا